Hatice Sencer

  Sebepli sebesiz yergilerimizin kurbanıyız Emin adımlarla yürüyor, kesin bir dille konuşuyoruz. Daha doğru olduğumuzu kanıtlamak için verdiğimiz çaba yiyip bitiriyor içimizi. İçimizde gezinen parazitler sabrımızı tüketiyor Diyaloglarımız karşımızdakini alt etmek üzerine kuruluyor Farkına varamıyoruz. Kiminle savaşıyoruz? Bu bir mücadele mi? Kendini, kendine ispat etmenin yorgun mağduriyetini yaşıyoruz Zorlanıyorum.. İnsanlığımda debeleniyor ve boğuluyorum Geride kalıyor, yetişemiyorum. Bir hezeyana sürüklüyor bu durum beni Zihnimin duvarlarına çarpıyorum Göz yaşlarım birbirini kovalıyor Nefesimi toparlayamıyorum Çatışmalar çarpışmalara dönüşüyor Kendimle yüzleştiğimde, yüzüme tükürüyorum En ağır ithamları giydiriyorum bedenime Toplumun iki yüzlülüğü besliyor kendime olan kinimi Ve bir kez daha düşmüş zırhımla rıhtımda duruyorum öylece Aslında arıyorum aynı zamanda Rüzgar yüzüme değdikçe titriyor dudaklarım Tekrar ve tekrar varlığımı unutmak için gözlerimi yumuyor

  Bu gün tanıştım çaresizlikle. Bu gün bakıştım aynada başka gözlerle Bir çift gözün boynu bükük, bir çift göz mağrur.. Mahsur, çitleri çamura bulanmış yalnızlıklarda. Bu gün, akışta yarına.. Ardına kadar açık fakat diğer boyutta dibine kadar aralık kapı eşikleri. Çaresiz bekleyişler sallarken beşikleri, Bu gün parlayan gözlerin bakışları ufukta Yarına çıkıyor tüm biletleri. Umut sarıyor tüm köklerini ve aynı hızla sararıyor bir çırpıda. Bu günler okyanus gelgitleri Bu durumu dünler endişeyle besledi Kimler bu günde? Kimileri dünde, Kimileri dümendeler. Kimileri kilim gibi silkelendiler Tam da bu günlerde..