Hatice Sencer

Yalnızlığın tercih olduğunu anımsatmak için var, tekli koltuklar..

Kirlendim bu sabah Bir çöp konteynırının kenarında. Dokunmaktan korktuğum, kederli yanımın deşildiğini hissettim o an!

Bakış açını değiştirirsen, yağmura sövmek yerine arınabilirsin.

Kafamı otobüs durağına bırakıp, kaçmak istiyorum! Seyyar kafacıdan az kullanılmış bir adet aldıktan sonra.

Kötülük, ruhunun bacalarından fışkıran fabrika dumanı gibi. Çevre kirliliği! Yeryüzünün katili!!

Çimlere basmanın "yasak" olduğunu yazıyorlar tabelalara. Beton duvarlarla örülü şehirlerde!.

Duyguları derleyip kaldırdım rafa. Ruhumun dibindeki tortuları sıyırmaya başladım. Sıcak kahve yanında, leş kokulu bir dal sigara. Ve iniş takımları hazır.. Yavaştan deliliğe emeklemeye başladığımı sezdiğim an, "yaz" dedim. Karala sayfaları..

Kapıyı açtığında, bir kaç adım sonrası duvarla karşılaşacağımı anladığımda arayış başladı. Hemen bir kapı daha bulup, oturabileceğim yumuşak zeminle, oturma organımı yürürlüğe koydum. İnsanların ağızlarından harfler dökülüyor, onları toplayıp tekrar yutuyorlardı. Şaşırdım. Fakat biraz sonra gördüm ki, yeni ve renkli harfleri olmadığından bunu yapıyorlardı.Üretemiyor ve düşünemiyor-dular..

Nelere sahipsin bu hayatta? Kendine sahip misin? Zihninde gezinen düşüncelere, ok gibi mızrak gibi delici dürtülerine.. Başına düşecek yağmur damlalarından saçlarını koruyabilecek, modası geçmiş bir bereye sahip misin? Güvende hissedebiliyor musun? İyi, güvende ve mutlu hissedebilmek için ne kadar bocalıyoruz.. "Bizde ne cahillikler, ne yanılgılar vücut buldu" diyor Nietzshe. Koca bir yanılgıyı yaşıyoruz..

Bazı insanların sevgi açığı bitmez. Bu da "dünya benim etrafımda dönüyor" yetişkinleri türetir..

Davamız, sırtımızda kamburla yaşamak. Sürekli kamburun çapını daraltmaya çalışıyoruz. Çalış, çalış, çalış..