Hatice Sencer

Kapıyı açtığımda, bir kaç adım sonrası duvarla karşılaşacağımı anladığımda arayış başladı. Hemen bir kapı daha bulup, oturabileceğim yumuşak zeminle, oturma organımı yürürlüğe koydum. İnsanların ağızlarından harfler dökülüyor, onları toplayıp tekrar yutuyorlardı. Geviş getiren insanlarla henüz yeni tanışıyordum. Harfler neredeyse aynı renk ve ebatlarda seyir halinde, ağızlarından yere, yerden el yordamıyla tekrar ağızlara tıkılıyordu.  Çoğu harf cam gibi saydamdı. Aralarında nadir de olsa gri tonları görebilmiştim. Konuşulanları anlayamıyor anladıklarımı gereksiz buluyor ve ortamın negatif enerjisinden auramın kirlendiğini hissediyordum. İçimden şarkı söylemeye ve olayları izlemeye koyuldum. Hiç noktalama işareti göremedim. Eğilip çorabımı düzeltiyor edası takınarak nokta, virgül, soru işareti varmı diye kontrole başladım. Şaşırdım. Hiç bir işarete rastlamamıştım. Cümle başlarını yakalayıp büyük harflerin izini sürdüm bir süre. Bu iz sürüm de istediğim sonucu elde edememenin yılgın üzü

Ölümü hatırlatır ayrılık!  Geri dönmenin olanaksız olduğu kıyılarda.. Seni tanıyanların hatırında kalırsın. Boylu boyunca uzanır adın Donuk dudaklara. Bir fısıltıyla haberi yayınlanır kapkara sayfalarda Olasılıklar silsilesi sis gibi çöker, yayılır..  Yokluğun siner eski üniformalara  Ve sonra yokluğun bile yok olur  Gömülür sessiz harflerin arasına..  Aralarında cansız gezdiğin günler, diriliğin önemini vurgular belki! Belki fark etmez, alışırlar Herşeye alıştıkları gibi..  Duru bir ıslaklık belirir bazı göz pınarlarında Kurur zamanla.. Nefes almaya devam ederken sen Üstelik rüzgar saçlarını okşuyorken hala Ve inatla yağmur damlaları ıslatırken sıcak bedenini İlan ediyor olacaklar yokluğunun haberini!  Kim bilir?  Kaç kişi solduracak varlığını kurak gönlünde Kaç kez masal gibi anlatılacak ardından  Hakkında akılda kalanlar..  Terk başladığında, ölü bedenin salınır  Büyür göz bebekleri..  Geriye sadece, Adın kalır Tadın kalır  Dokunduğun yüreklerde..