Hatice Sencer

Kendini alkole vermiş serseriler tanıdım. Hayattaki başarısızlıklarını, sistemin kölesi olmamalarını alkolle kutlayan eğlenceli tiplerdiler. Zihinlerinde astıkları benliklerinin şerefine her sabah bir bardak biranın içine, çiğ yumurta kırıp erken saatlerde sövmeye başlıyorlardı.. Düzenin, düzünelerce, düzensizliklerine!! Şerefe...

Ormanın güvenliğine geri dönmeden, çimlerin arasında gübre yuvarlayan, gübre böceğini görmeden ölmeyeceğim.. Sütümü, şerefime içeceğim.. 

Benliğinden bir parça bulduğun ortamlara es..

+İçim daralıyor, dediğinde sustum. Soğumaya yüz tutmuş çayımdan bir yudum aldıktan sonra o da, izmarit dolu kül tablasının yakınında duran paketinden bir sigara daha alıp yaktı. Montunu silkeleyip, +Yine yeni bir delik daha, dedi. Her gün hunharca sigara içmenin getirilerinden biri de buydu..

Yazıma duodiyet.com blog sahibesine bu #mimleme için teşekkür ederek başlamak istedim. Teşekkürler.. Taze bir blogger olarak ilk hedefim siz okuyucuların beğenisini kazanmak. Konuya, gelmekte olan 2019 yılı için hedefler ve hayaller bilançosu ile değil de daha derinden bir geçiş yapmak istiyorum. Hedefler ilk olarak doğduğumuz anda başlar aslında. Farkına varmadan kendi kendimize agucuk gugucuk diyerek konuşmaya atılmak, emekleyerek koşmayı hayal etmekle başlarız bu maratona.  Yaş aldıkça yavaşlar, ne istediğimizi, tam olarak ne olduğumuzu bulmaya yöneliriz. Okumayı öğrendikten sonra kitap bitirme hedefimiz, maceralarını okuduğumuz karakterin konumunda olduğumuz hayallere bırakır yerini. Birbiriyle ilintili bu iki kelime tüm hayatımızın tam merkezindedir. Akrep ve yelkovanın birbirini kovaladığı her an hedefim zamana söz geçirmek.. Yaşadığım zaman dilimine koca bir kaşıkla dalmak.. Zihnin şatafatlı elektriklenmelerinde, ruhu besleyen fantastik hayallere sarılmak.. Kanım

Bu masada, şuan tam burada mıyım? On çift el masanın üzerinde geziniyor ve muhabbetler ellere eşlik ediyor. Beni görüyorlar mı? Tabağıma dönüyorum, başımı kaldırmadan yemeğe koyuluyorum. Hala buradalar mı? Evet. Önüne bak, masaya yemek için oturdun. Sesler kulağıma çarpıyor. Hah en sevdiğim konu. +A firmasına başvur, eleman arıyor. Yazıyorum. Büyüyünce yazar olucam. Olamadı! Bu yüzden mi görünmezim? Mutfağa geçip görünmezliğimi taçlandırmalıyım. Bir sigara yakıp buzdolabının arkasına saklandım. Hızlı hızlı içiyordum. Durdum. Acelem mi var? Hayır. Öksürüyorum! Bu beni durduramaz! Bir nefes daha çektim. O sigara hiç bitmesin istedim.. O da bitti. Peki görünmezliğimde biter mi? 

Öyle olur sanıyordum. Olmadı! Çenem titremeye, nefesim tıkanmaya başladı. Mır mır yumakları yuvarlarken, dört patim birdenbirbirine dolandı.. Belermiş gözlerimle tüm gün tavanı izleyip, patates çuvalı gibi kalakaldım..

Koşarak merdivenleri tırmandım. Soluğum kesik kesik çıkıyordu. İçeri girip kapıyı yavaşça kapattım ve dizlerimin üzerine düştüm. Kafamın içinden yükselen sesler nefesimi toparlamam konusunda yardımcı olmayıp, beni zorluyordu. *Neden nefesinin biri diğerinin üzerine binmiş? *Saklanıyor musun? *O tombul köpek mi? Hiç birine vericek iyi bir cevabım yoktu. Ceplerimi yokladım. Sanırım sonbeşliği de kendimden kaçarken düşürmüştüm..

Belki yarın sabah soğukta uyanmanın bir anlamı olur, sana çay pişirmek gibi. Ayaklarımın ucuna basarak yürürüm yataktan kalkınca. Tahtalar gıcırdar. Hayır, zamanla öğrenirim hangi tahtaların ses vermediğini. Sonra ne yaparım? Uyanmadı, çayın hazırlandığından haberi yok diye sevinirim. Oğuz Atay / Tehlikeli Oyunlar

Beklentilerini 0'a indirğedin, mutluluk.. Tahmin et kendini..

Kayıtlara geçilsin yazın Mehmet bey; Bir kaşık çay demlerken, tatlı kaşığı ile tomurcuk atılacak! Sabahları çay, sigara eşliğinde saksıdaki çiçek izlenecek! Ruh sağlığının korunması ve cigerlerdeki nikotin miktarının dengesi stabillenecek!

Ayak parmaklarını morartırcasına, küfür gibi bu soğuk havada kürksüz limonlar. İç organlarının suyu sıkılıp, kabuğu çöpe atılıyor. Bazıları lime lime etmekten haz alıyor. Çayın içinde, sıcakta süzülerek yavaş yavaş ölenleri düşün! Bir günde kaçyüzmilyon limon katlediliyor? 

Rüzgar şiddetini artırmıştı. Kendimi müziğin olası güzelliğine kaptırmış, çoktan seçmeli yolumda hedefime doğru ilerliyordum. Ansızın önümü bembeyaz, uzun ve yepyeni perdeler kesti. Rüzgara gafil avlanmışlardı. Islak ve çamurlu zeminle buluştuklarını gördüğüm an koştum. Beyazlıklarını ve temizliğiklerini bu kirli dünyada koruyabilsinler istedim...

Retinanın ağları düğümlenmiş, çarpık bedenin çürümeye başladı. Yalnız geçirdiğin ömrün sonlandığında, sevenlerin koşarak gelecekler. Cenazeler ne kadar da kalabalık....

Modern zamanların hayat felsefesi; aynayı farklı yöne çevir ve suretinden ışık hızıyla uzaklaş! Dayatılan rolü oyna, göz bandını çıkarma! Kör ebe sensin..

Düşünceler evrenseldir.. Yürüdüğün yolun doğru olup olmadığına "sen" karar verirsin..

Sigara dumanından sise bürünmüş bir odada oturup, bu saçma düzenin düzensizliklerini düşünüyordum da.. Neden düşünüyordum ki! Bir sigara daha yakıp, cigerlerimi boğmaktan başka, elimden hiçbirşey gelmiyor..

Adaletsizliğin yükünü tatmamış insanlar, onu pazarlar..

Sistemin içinde kaybolmak insana mahsustu. Hiç bir balık daha hızlı yüzmenin, zengin olmanın derdinde değildi. Elbette çitalar hızlı koşmak için evrimleşmişti. Usain Bolt'u geçmek için uğraşmak onlar için anlamsızdı. Tek dertleri hayatlarını sürdürmekti. Kredi çeken bir rakun göremezdiniz. Yeni ihtiyaçlar üretip, onları gidermek için tüm saçmalalıkları yapan tek hayvan insandı..

Eş seçmek, kitap seçmeye benzer; iyi tasarlanmış bir kapak ve cilt ilginizi çekebilir ama içeriği sağlam olmadıkça, sonunu getirmek zordur. Konfüçyüs

Karanlığın da var, aydınlık bir yanı..

Televizyon beni beş dakikada hasta eder, fakat bir hayvanı saatlerce seyredebilirim. Charles Bukowski

Birileri "Güç" tuşuna basıp, şu yaşam denen olguyu başlatmıştı. İnsanların konuşmaları, korna sesleri, hapşırıklar, yanıp sönen ışıklar... Üzerime geliyordu. Kütlemi ve birkaç zıvırımı alıp daireme kapanırdım. Kaçtığımı anlamış olmalıydılar..

       Dönüşüm tamamlandığında, olgunlaşmaya başlayacaksın..

Bulutların üzerinden atlamak gibi, Rengini bulmak..

Oysa aklını yitirmek üzereyken söylediklerini tam olarak anlayabilecek bir başka deliye ihtiyaç duyuyordun. Charles Bukowski

İnsan ne ile yaşar Lev Tolstoy

Yalnızlığın tercih olduğunu anımsatmak için var, tekli koltuklar..

Kirlendim bu sabah Bir çöp konteynırının kenarında. Dokunmaktan korktuğum, kederli yanımın deşildiğini hissettim o an!

Bakış açını değiştirirsen, yağmura sövmek yerine arınabilirsin.

Kafamı otobüs durağına bırakıp, kaçmak istiyorum! Seyyar kafacıdan az kullanılmış bir adet aldıktan sonra.

Kötülük, ruhunun bacalarından fışkıran fabrika dumanı gibi. Çevre kirliliği! Yeryüzünün katili!!

Çimlere basmanın "yasak" olduğunu yazıyorlar tabelalara. Beton duvarlarla örülü şehirlerde!.

Duyguları derleyip kaldırdım rafa. Ruhumun dibindeki tortuları sıyırmaya başladım. Sıcak kahve yanında, leş kokulu bir dal sigara. Ve iniş takımları hazır.. Yavaştan deliliğe emeklemeye başladığımı sezdiğim an, "yaz" dedim. Karala sayfaları..

Kapıyı açtığında, bir kaç adım sonrası duvarla karşılaşacağımı anladığımda arayış başladı. Hemen bir kapı daha bulup, oturabileceğim yumuşak zeminle, oturma organımı yürürlüğe koydum. İnsanların ağızlarından harfler dökülüyor, onları toplayıp tekrar yutuyorlardı. Şaşırdım. Fakat biraz sonra gördüm ki, yeni ve renkli harfleri olmadığından bunu yapıyorlardı.Üretemiyor ve düşünemiyor-dular..

Nelere sahipsin bu hayatta? Kendine sahip misin? Zihninde gezinen düşüncelere, ok gibi mızrak gibi delici dürtülerine.. Başına düşecek yağmur damlalarından saçlarını koruyabilecek, modası geçmiş bir bereye sahip misin? Güvende hissedebiliyor musun? İyi, güvende ve mutlu hissedebilmek için ne kadar bocalıyoruz.. "Bizde ne cahillikler, ne yanılgılar vücut buldu" diyor Nietzshe. Koca bir yanılgıyı yaşıyoruz..

Bazı insanların sevgi açığı bitmez. Bu da "dünya benim etrafımda dönüyor" yetişkinleri türetir..

Davamız, sırtımızda kamburla yaşamak. Sürekli kamburun çapını daraltmaya çalışıyoruz. Çalış, çalış, çalış..