Hatice Sencer

Toplumun tuttuğu aynalara direnen, seyrek replikli bir karakter olmak yoruyordu ara sıra. Birşeylerin bariz yanlış yürüdüğü yollarda dikilmek, ayak tabanlarıma dikenler batırıyordu adeta. Akıllara durgunluk vermeye gerek yok! Bu kadar yanlışın içinde yalnız olmak kaçınılmazdı oysa.. Oysa ceplerim doluydu. Salt gerçekleri ve gerekçeleri evirip üstüne üstlük bir de çevirip uyuttuklarını sanıyordu, uyanık olanlar, gözleri aralık olanları..

Dik yakalar ve galaksileri kapsayan rütbeler.. Destekli sütyenler ve geniş vatkalar.. Ayaklarından nefret eden topluklu ayakkabılar ve bilek kıran dev saatler.. Tam olarak neredeyiz? Hangi kaçırılmış zamanda? Üzerinde varlığımızı belirginleştirdiğimiz kara parçalarını parçalayıp, Yerimizi yadırgıyor Üzerine basa basa Yüksekten bakıyoruz. Havada asılı ruhlar.. Sarsılmaz benlik doygunluğu.. Ki alçak suların en aşılmaz aşağılanmışlığnı kusursuz taşıyan kambur patatesler.. Yere çakıldığı anda üzerine çullanan karınca ordusu kadar masum muyuz? Ya da patatesler kadar kambur mu? 

Sesleri unuttum.. Yazmayı ertelediğimden midir bilmem, epey zayıfladım da.. Yeni durumlar giydirdim yüzüme. Sıfatsız cümlelerin döküldüğü dudakları okudum hep. Kendimce çeviriler uydurdum.. Ve saydırdım, sövdüm de aynı zamanda, Gözlerimi kanatan biçimsiz hareketlere maruz kaldıkça, Kalkamadım altından, kapana kısılmışlığımın..