Hatice Sencer

 Ben "Cevdet" . Gökyüzünden düşen bir yağmur damlası gibi düştüm yer yüzüne. Narin ve ılıktım, Can bulmaya gelmiştim dünyaya. Ama dünya ve hayat, Benim beklediğim yer değildi! Çünkü ölüm, bir ateş topu gibiydi burada. Nefes alan herşey yok oluyordu Nasıl tohuma dönüşebilirdim bu kızgın topraklarda? Nasıl nefes alabilirdim bu kan kokan havada?  Ben, Evet ben, diğer adıyla "Ayet" ! Nefes almak, yaşamak, koşmak istiyorum hayata...                                 Cevdet Ayet Aydoğdu

  Sarıldım kendime Mavi gökyüzünün altında, hafif esintilerle. Derimin altında hissettim onu Geziniyordu bedenimde. Zihnimin dar sokakları Sigaramın dumanı gibi kıvrak Şakakları kirli, çamurlu uzuvları.. Gitmek istedim. Fakat biliyordum, Oda peşimden kalkacaktı benimle. Hışımla kalkar, koşar adım giderdim o halde Ya kovalarsa beni? Ensende soluyan kedi gibi! Besliyor suluyordum kini Ki sebepsiz edepsizlikler buluyordu. Yargılar salınıyordu kucağımda Gözlerim kan çanağı Gözlerimde kabuslar kabartıyor tüylerini Bir mezura aldım Ölçmek istedim Şu kadar çıktı yalnızlığım..

  Evrenin bize verdiği hiç bir tükenmişliği yerine koyamayız. Buna kendimiz de dahil... Ürettiğimiz her düşünceyi, duyguyu, keşfi genişletmeli ve yaymaya eğilmeliyiz.  Kurduğumuz cümleler duyudan, duyguya geçiş sağladığında, her kişinin benzersiz deneyimi ile evrilip gelişebilir. Bu durumlar düzeneği her birey için farklı kapılar ve bakış açıları oluşturur. Hazzın ilk basamağına adım attığımızda doyabilen bir zihin gereksiz ağırlıklardan sıyrılmaya, kendisi için doğru yapımları inşa etmeye başlayacaktır. Kendimiz ile ilişkimizi sorguluyor muyuz?  Tüm dünya ile irtibata geçebiliyorken, iç  dünyamıza kepçeyi daldırıyor muyuz?  Zihnimizi dinlendirmeyi (kendi yöntemimiz ve yönelimlerimiz doğrultusunda) ve kulak kabartıp dinlemeyi, beslemeyi önemsersek, temelini başkalarının attığı bu inşayı kendi sanatımıza dönüştürebiliriz.. Kendini aramana gerek yok! Cevaplar üst katta..