İlikleri Çekilmiş Yolcu

Önce ıssız bir sessizlik bürüdü sokakları

Sonra kar taneleri düştü, gecenin karanlığına.

Kuru toprak ıslandı, son yolculuğunla..

Öyle bir ızdırap ki

Dudakları mühürlüyor varlığıyla.

Dünya bırakıyor evin olmayı

Kuru dallara basıyorsun adeta

Bir ses ver!

Şu yamaçtan gel koşarak.

İnadı bırak,

Kuraklığı da!

Dönmeden gece sabaha

Aç gözlerini yaşama..

Söversem bir daha arsız bulutlara, 

Lal olsun dilim.

İliklerim, göğe çekiliyor...

Eşi benzeri olmayan yeni bir mevsimim

Baharı  beklemeyi de bıraktım

Ruhumu donduracak soğuğa razıyım

Bir kibrit ateşiyle ısınırım.

Toprağa kök salmış lakin solmuş bir ısırganım

İşlemez dikenlerim

Derdime çare bulmaya kandım...