Ana içeriğe atla

Yaşamak için kaldırılmış göz perdeleri


 Oysa ne çok çırpınıyoruz anlatmak için, dinleme gayreti gösterene..

Askılardan kaldırmak istiyoruz göz perdelerini.
Ritmi duyan var mı sessizlikte?
Yoksa uyuyor musunuz?
Günün her saatinde,
Başınız yastıkla buluşmadan..
Kavuşmadan cümleler noktalarına kıyametler kopuyor damaklarda.
Tutarsızlık yerlere düşüyor,
Dudak aralığı uzadıkça..
Bu gece "sükunete davetlisiniz" diyorum,
Clup sanıp başlıyorlar dans etmeye.
Gülümsüyorum..
Susuyorum..
Yaratıcı kelimeliri cımbız yardımıyla topluyor, teneke kutuma yerleştiriyorum.
Sigaradan zararlı kelimeler çarpıyor kulaklarıma
Ani bir sağırlık sarsıntısı geçiyor
Geçip gidiyor öylece.
Zamanla unutuyorum maruz kaldığım duyumları.
Duyarsızlaşıyorum çoğu zaman,
Zamansız kurulan cümlelere..
Oysa bazı kelimelerin derin anlamları var
Biliyoruz..
Fakat sığlığımızdan sıyırıp atamıyor
İnatla dillendiriyoruz
Yitiriyoruz anlamları..
Düzensiz cümlelerde tüketiyoruz derinliği..
Erkenden uyanıp, ayılamıyoruz.
Nefes alıyor ve bu yaşam diyoruz..


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ağlamak Hakkı!

  Duygusal yanımı bastırmamı bekleme benden! Ağlamak cesaret ister! Bir baş kaldırıdır, isyandır ağlamak...Toplumun, seni; güçsüz diye yaftalamasına direnmektir.. Ağlayarak bağırmak, yakarmak yüzyıllardır kültürümüzün duygularına ayna olmuş ve feryat, figan, ağıt olarak adlandırılarak yaşamaya devam etmiş günümüze kadar. Yirmi birinci yy’da ne bu poker masası sendromları? Nedir bu kendini gizlemeler?Nedendir? Niçindir? Bilinmeden bu kayganlık ruhlarımızda?Kursağıma saplamaktansa bu kor gibi demir prangaları, göz yaşlarımla yıkarım günahsız yanaklarımı!..
Yorum Gönder
Read more »

Nefes Almak..

  Bir annenin feryadına gizlendi adalet! Bir annenin gözlerinde nem oldu hakikat!  Nefes almak kimyasallaştı Görmek kimyasal Konuşmak, kimyasal..  Her söz zehirliyor sahibini Kör kuyularda buluyorlar söz sahiplerini.. Ellerinde mengeneler Ceplerinde çilingirler Sıkıştırıyor, salıveriyor, alı-veriyorlar tüm filizleri!  Daha ne kadar kaldırır bilmem..  Bu gökyüzü, bu toprak  Böylesi kiri pası..  Ensemizde yalan kokan nefesler, Kamburlarmızda tepinen sentetik kimlikler.. Her gün birileri çekiliyor bataklıklarına  Yardım çığlıkları boşuna!  Herkes bekliyor sırasını, ölümü bekler gibi Gececik bedenler karanlıklar ardında …
Yorum Gönder
Read more »

Kimsin sen?

  O kadar çok dünyevi işlerle, kimin ne yaptığı ile meşkul ki zihnimiz… Kendimizin farkına varamıyoruz. “Kendi hayatım” dediğin şeyin tam olarak ne olduğunu hiç düşündün mü? Modern zamanların hayat felsefesi; aynayı hep başka yöne çevirmemizle, suretimizden ışık hızıyla uzaklaşmamızla ilintili. Hiç durmuyoruz. Çok işimiz var. Hiç zaman yok! Haftada yedi gün olması yetmiyor. Altı gün çalış, bir gün haftalık izin. Yaşadığın, barındığın ortamı steril hale getir! Bilgisayar oyunundaki karakter gibiyiz. Görevlerimiz hiç bitmiyor. Bu telaş içinde “kim” olduğunu sormaya vaktin yok. Kimsin sen? Yaşadığımız şehre, çalışma ortamına, çevrendeki insanlara alışmaya çalışıyorsun. Sürekli ve hızla değişen dünya düzenine ayak uydurmaya çalışıyoruz. Ki uyduruyoruz da. Koşullara göre şekillenmeye o denli alışmışız ki, o çarkın bir parçası olmaktan, dışında bir “benliğimiz” kalmıyor. Kim olduğumuzu bilmeden yaşayıp gidiyoruz…  *11 Aralık 2018
Yorum Gönder
Read more »