Karanlık saatlerin derin yoksunluğu

 

Derdini anlatamayışın dermansızlığı var ayak tabanlarımda..

Kayışı koparmış kimileri..

Bir adım gidilemiyor ileri..

Karanlık kelimeler kusuyor ses telleri..

Kurtlanmış elmalar sallanıyor dallarımızdan,

Ötekine ait olanı koparmaya korkuyoruz..

Dikenli budaklara kukla oluyoruz..

Boğazlardan sökülen salyalar, ağızlardan akıyor..

Göz kapaklarımızı tiksinti aralıyor..

Ah, içimizin kiri bulaşmış bembeyaz çarşaflara!

Terk etmiyor çamurlu ayak izleri kilimleri

Silinmiyor lekeleri..

Gözlerimizin bantlarını sökmeden,

Çökmeden gece

Ay'ı çekmeden yeryüzüne

Karanlığa kapılmış yürekler.. 

Alevler içinde yanacak çıplak bedenler! 

Ellerimiz isli..

Kıymıklar batıyor avuçlarımıza,

Odunları taşıyoruz.

İçimizde yeşertiyoruz  kıyımları.

Soluduğumuz hava öfkeli!