Biriyle konuşmaya ihtiyacım olduğu anlarda hep bahçeye koştum. Üzerinde tepindim, eşeledim toprağı. Tohum ektim, filiz verdi.. Ve hiçbir zaman tükürmedi, ağzında çalkalamadı. Doğa koşulsuzca kucak açıp, yeşertiyordu umutlarımı..
Duygusal yanımı bastırmamı bekleme benden! Ağlamak cesaret ister! Bir baş kaldırıdır, isyandır ağlamak...Toplumun, seni; güçsüz diye yaftalamasına direnmektir.. Ağlayarak bağırmak, yakarmak yüzyıllardır kültürümüzün duygularına ayna olmuş ve feryat, figan, ağıt olarak adlandırılarak yaşamaya devam etmiş günümüze kadar. 21.yy da ne bu poker masası sendromları? Nedir bu kendini gizlemeler?Nedendir? Niçindir? Bilinmeden bu kayganlık ruhlarımızda?Kursağıma saplamaktansa bu kor gibi demir prangaları, göz yaşlarımla yıkarım günahsız yanaklarımı!..
Tıpkı hayvanlar gibi...😊
YanıtlaSilEvet 👍 iyi hissettiğin bir bahçen olmalı, gidebileceğin..😊
SilBir beklenti içerisinde olmadan veriyordu doğa nimetlerini...
YanıtlaSilHuzuru, güzelliği, görselliği de cabası.
Yazılarını sabırsızlıkla okuyorum hep.. :))
En çokta bunu sevmiyormuyuz doğada.Güzel yorumun için teşekkür ederim 🙏
Sil