Biriyle konuşmaya ihtiyacım olduğu anlarda hep bahçeye koştum. Üzerinde tepindim, eşeledim toprağı. Tohum ektim, filiz verdi.. Ve hiçbir zaman tükürmedi, ağzında çalkalamadı. Doğa koşulsuzca kucak açıp, yeşertiyordu umutlarımı..
Gözlerime değen gözler yansımanla karşılaşıyor Gecenin karanlık tonlarında dahi binlerce sen büyüyor göz bebeklerimde. Güneşi delip, Ay'ı selamlıyorum Silüetini taşıyorum gölge niyetine Rüzgarın eteklerinde sarsılan sazlıklar yoldaş oluyor Kucak açıyor hasretliğime. Ilık bedeninin kokusu salınıyor Ciğerlerime çekiyorum tek nefeste. Şehirler uzanıyor aramızda Kafesimizin kapıları açık Bir adımda çıkılamıyor içinden Adın dökülürken dilimden Duyuramamanın endişesiyle lal oluyorum yeniden..
Tıpkı hayvanlar gibi...😊
YanıtlaSilEvet 👍 iyi hissettiğin bir bahçen olmalı, gidebileceğin..😊
SilBir beklenti içerisinde olmadan veriyordu doğa nimetlerini...
YanıtlaSilHuzuru, güzelliği, görselliği de cabası.
Yazılarını sabırsızlıkla okuyorum hep.. :))
En çokta bunu sevmiyormuyuz doğada.Güzel yorumun için teşekkür ederim 🙏
Sil