Bazen o kadar derin bir yalnızlık kaplar ki etrafını uçsuz kalabalıklarla, ağzından dökülen kelimeler dondurucu soğukta kırılmış gibi değmez insanlara...
Duygusal yanımı bastırmamı bekleme benden! Ağlamak cesaret ister! Bir baş kaldırıdır, isyandır ağlamak...Toplumun, seni; güçsüz diye yaftalamasına direnmektir.. Ağlayarak bağırmak, yakarmak yüzyıllardır kültürümüzün duygularına ayna olmuş ve feryat, figan, ağıt olarak adlandırılarak yaşamaya devam etmiş günümüze kadar. 21.yy da ne bu poker masası sendromları? Nedir bu kendini gizlemeler?Nedendir? Niçindir? Bilinmeden bu kayganlık ruhlarımızda?Kursağıma saplamaktansa bu kor gibi demir prangaları, göz yaşlarımla yıkarım günahsız yanaklarımı!..
Yüreğinin ve nefesinin sıcaklığını kullanarak, cümlelerinin soğuktan kırılmasını engeleyebilirsin. Böylece kalabalığın içinde kalplerin birbirine değeceği mutlaka birileri çıkacaktır yalnızlığını gideren.
YanıtlaSilAnlık hissetğin havada kalan duyguların ve düşüncelerin yalnızlığını vurgulamak istedim. Farklı birileri geçirdiğim/geçirdiğimiz/geçirdikleri duygu evrelerine yoldaş olabiliyor elbette.Aslında oluşturmuş olduğum bu platform biraz birilerine değebilmek, bir nevi duygu tercümanlığı. Yani bir nevi yalnızlık paylaşımı bence :)
Sil