Bazen o kadar derin bir yalnızlık kaplar ki etrafını uçsuz kalabalıklarla, ağzından dökülen kelimeler dondurucu soğukta kırılmış gibi değmez insanlara...
Gözlerime değen gözler yansımanla karşılaşıyor Gecenin karanlık tonlarında dahi binlerce sen büyüyor göz bebeklerimde. Güneşi delip, Ay'ı selamlıyorum Silüetini taşıyorum gölge niyetine Rüzgarın eteklerinde sarsılan sazlıklar yoldaş oluyor Kucak açıyor hasretliğime. Ilık bedeninin kokusu salınıyor Ciğerlerime çekiyorum tek nefeste. Şehirler uzanıyor aramızda Kafesimizin kapıları açık Bir adımda çıkılamıyor içinden Adın dökülürken dilimden Duyuramamanın endişesiyle lal oluyorum yeniden..
Yüreğinin ve nefesinin sıcaklığını kullanarak, cümlelerinin soğuktan kırılmasını engeleyebilirsin. Böylece kalabalığın içinde kalplerin birbirine değeceği mutlaka birileri çıkacaktır yalnızlığını gideren.
YanıtlaSilAnlık hissetğin havada kalan duyguların ve düşüncelerin yalnızlığını vurgulamak istedim. Farklı birileri geçirdiğim/geçirdiğimiz/geçirdikleri duygu evrelerine yoldaş olabiliyor elbette.Aslında oluşturmuş olduğum bu platform biraz birilerine değebilmek, bir nevi duygu tercümanlığı. Yani bir nevi yalnızlık paylaşımı bence :)
Sil