Saatler bir çırpıda geçiyor, yelkovan akrebi görünmez halatlarla sürüklüyor..
Tabanlarımı sağlam basıp "kaygan zemin" ibarelerinde ataçla tutturuyorum pençelerimi...
Duygusal yanımı bastırmamı bekleme benden! Ağlamak cesaret ister! Bir baş kaldırıdır, isyandır ağlamak...Toplumun, seni; güçsüz diye yaftalamasına direnmektir.. Ağlayarak bağırmak, yakarmak yüzyıllardır kültürümüzün duygularına ayna olmuş ve feryat, figan, ağıt olarak adlandırılarak yaşamaya devam etmiş günümüze kadar. 21.yy da ne bu poker masası sendromları? Nedir bu kendini gizlemeler?Nedendir? Niçindir? Bilinmeden bu kayganlık ruhlarımızda?Kursağıma saplamaktansa bu kor gibi demir prangaları, göz yaşlarımla yıkarım günahsız yanaklarımı!..
Doğar doğmaz kendimizi zamanın akışının içinde bulduğumuz için, tutunmaya çalışmak beyhude...Onun yerine zamanı yönetebileceğimiz araçlarla hayata tutunmalı tıpkı delice akan bir ırmakta elinde küreklerle bir sandalı yönetir gibi.
YanıtlaSilO zaman Oğuz Atay'dan Tutunamayanlar'a selam olsun.. Teşekkür ederim bu güzel yorumun için. Sandallar sayesinde kol kası yaptığımız nice günlere merhaba.. 😊
SilÇok güzel bir yazı olmuş derin anlamlar içeren, teşekkürler
YanıtlaSilBen teşekkür ederim derinliklerde buluşmaya devam 😊
Sil