Yalnızlığı mesken tutmuştum. Artık geri dönüşü yoktu.. Tüm insan seslerinden sıyrılıp, kulağıma sessizlik ve müziğin değmesinden haz alıyordum. Kuytulara saklanmayı, köşeme çekilmeyi çocukluğumda bellemiştim bir kere.. Televizyon programlarında tartışan, kötü haber veren iyi giyimli insanlardan özellikte tiksiniyordum. Ruhumu emikleyen sülüklerdi onlar. Kendi sesimi duyamaz oluyordum. Bu panik etkisi yaratırdı.. Alarmlar çalıyor, kahvaltılar hazırlanıyor, sokaklara atılıp korna seslerinde boğuluyordum. Doğama dönmeliydim, farkındaydım.. Bu kaos gün geçtikçe içine çekiyor ve bir kasıga gibi ne varsa yok ediyordu...
Gözlerime değen gözler yansımanla karşılaşıyor Gecenin karanlık tonlarında dahi binlerce sen büyüyor göz bebeklerimde. Güneşi delip, Ay'ı selamlıyorum Silüetini taşıyorum gölge niyetine Rüzgarın eteklerinde sarsılan sazlıklar yoldaş oluyor Kucak açıyor hasretliğime. Ilık bedeninin kokusu salınıyor Ciğerlerime çekiyorum tek nefeste. Şehirler uzanıyor aramızda Kafesimizin kapıları açık Bir adımda çıkılamıyor içinden Adın dökülürken dilimden Duyuramamanın endişesiyle lal oluyorum yeniden..
Yorumlar
Yorum Gönder